Przejdź do treści
Rzadko zdarza mi się zrobić zdjęcie zabawne, a już w ogóle nie wyobrażałem sobie, że to żubr wyjdzie zabawnie na zdjęciu. A jednak nie wyprę myśli, że ten osobnik usiłuje sobie tylnym kopytem podłubać w nosie, a przynajmniej się podrapać. Jak widać, utrzymanie równowagi sprawia mu problem (chyba sobie pomaga ogonem), wygląda w tej pozie całkiem lekko i zwinnie, wokół zaś lata sporo owadów.
Będąc z aparatem na kładce na nadbiebrzańskim Bagnie Ławki słyszałem seryjny, bzyczący dźwięk. Wydawało mi się, że dobiega z poziomu traw, więc przypisywałem go jakiemuś owadowi. W końcu zorientowałem się, że to ptak – kszyk właśnie, a to bzyczenie to efekt wibracji końcówek jego skrzydeł podczas gwałtownego opadania. Na szczęście wylądował w miejscu, gdzie nie zasłoniły go trawy.
Zdjęcie zostało wykonane podczas kwietniowego pleneru Okręgu Mazowieckiego ZPFP w okolicach Janowa Lubelskiego. To bardzo specyficzny teren, mocno niestety oszpecony licznymi wycinkami drzew. Jego wyjątkowość wynika z dużej ilości stawów, które, choć mają dość foremne kształty, ładnie wychodzą na zdjęciach, m.in. dzięki wysepkom. Ssaków nie ma tam chyba za dużo (niewiele tropów na ziemi), jednak można obserwować rozmaite ptaki, w tym drapieżniki.
Tego poranka już drugi raz wstałem z kolegą kilkanaście minut po 4-ej rano, aby na miejsce dotrzeć przed świtem. Nie spodziewaliśmy się nadzwyczajnego światła, ponieważ niebo było bezchmurne. Tym, co nam sprzyjało, była unosząca się nad wodą mgła. Oświetlona ostrym światłem wyłaniającego się Słońca przez kilka minut grała pomarańczowymi światłocieniami. Po stawie leniwie snuły się ptaki.
Zdjęcie, jak widać, pokazuje miły dla oka moment, gdy Słońce dopiero zaczyna zapowiadać swoją obecność, a mgła nad wodą tworzy sympatyczny efekt bajkowości. Prawdę mówiąc można je śmiało uznać za kompletnie nierealistyczne (na granicy ściemy), bo tworzy wrażenie, jak by to była nie wiadomo jaka dzicz (a przynajmniej odludzie), tymczasem bez mgły i dość nietypowego światła miejscówka ta jest całkiem cywilizowana. Miejsce to – staw rybny na południe od Warszawy – znane jest z bardzo często występującego porannego zamglenia, ale muszę powiedzieć, że znalezienie tam ładnego kadru było dla mnie dość trudne.
Bociany budzą we mnie nieco sprzeczne odczucia. Potrafią zachowywać się niezwykle sympatycznie, czasem z kolei uderza ich nieprawdopodobna żarłoczność. Ciekawym doświadczeniem jest obserwowanie ich, gdy lądują, gdyż robią to raczej pokracznie, sprawiając wrażenie nie do końca trzeźwych, co udało się uchwycić na powyższym zdjęciu. Spotkanie miało miejsce w okolicach miejscowości Trzcianne niedaleko Biebrzy.
Wracałem na rowerze jedną z moich ulubionych tras łączących Białowieżę z leśną wioseczką Topiło. Ptak przeleciał mi nad głową, pofrunął kawałek tunelem między koronami drzew i przysiadł na gałęzi. Zatrzymałem rower i bez większej nadziei – pewien, że zaraz odleci – zacząłem wyjmować aparat z sakwy. Starałem się zachowywać jak najciszej. Ptak pozwolił przez dłuższą chwilę robić sobie zdjęcia, w końcu jednak oczywiście uznał, że starczy.
Podobno bocianów czarnych jest zaledwie kilkanaście par w całej Puszczy Białowieskiej.
O tym zdjęciu wiele razy usłyszałem dużo ciepłych słów – co mnie bardzo cieszy. To co smuci, to historia w tle. Zdjęcie zostało wykonane w okolicach cudownej wioseczki Słobódka koło Bondar na Podlasiu. Miejsce, które szczerze kocham za piękno, ale też za wspaniałego gospodarza, u którego się zatrzymuję od wielu lat i za wspaniałe warunki pobytu, jakie stworzył takim fanatykom przyrody jak ja. Agroturystyka „Zubrowa Ostoja” od lat przyciąga ludzi, dla których najważniejsze jest piękno natury.
Otóż w miejscu, gdzie zrobiłem to zdjęcie, kilkaset metrów od wsi, wcześniej był las. Teraz go nie ma, jest pustynia, kilkuhektarowy zręb, który autentycznie straszy. Te sarny też wyglądają na nieco zagubione. W okolicy ciągle jest przepięknie, ale ten fragment po prostu wygląda źle.
Takie spotkanie oczywiście przyspieszyło mi bicie serca. Wiem, że wilk człowieka nie atakuje, no ale to jednak posiadacz silnej szczęki, a to w ogóle było moje raptem trzecie spotkanie z wilkiem, pierwsze z dość bliska i pierwsze, gdy na mnie spojrzał. No więc zdjęcie nie wyszło jak należy, bo nie pomyślałem o wyciągnięciu do maksimum ogniskowej obiektywu. Trwało to kilka sekund, wilk niespiesznie oddalił się.
Przyznam, że bardzo mi brakuje nadejścia bardziej sprzyjającej pogody, stąd rzut oka do archiwum, gdzie trafi się czasem jakieś przyjazne i ciepłe zdjęcie. Ten żuraw latał gdzieś nad podolsztyńskim lasem (chyba, a może to była mazowiecka łąka…), nie chce mi się sprawdzać, z którego archiwum go wyciągnąłem. Nie jest oczywiście tak, że zimą nie dzieje się nic, prawdę mówiąc z racji późniejszych świtów jest to pora całkiem wygodna. Ale od kilku tygodni rzut oka na weekendowe prognozy przynosi jedną informację: 100% zachmurzenia. Mój sprzęt niestety nie daje rady w takich okolicznościach i zdjęcia zwierząt wychodzą mało udane. A pejzaże z niebem równomiernie szarym rzadko mi się udają. Stąd czekanie na ładne, poranne światło, wiosną częstsze niż zimą.
Gdy wyjeżdżasz w nocy w teren, uprzejmie prosisz nadprzyrodzone czynniki sprawcze o sprzyjające warunki świetlne. Czy istnieją jakieś narzędzia pozwalające przewidzieć, jak zachowa się niebo i chmury? O ile wiem, wiatr zwiększa szansę na ładne okoliczności.
Tu się doprosiłem – mam w kadrze elementy ciepłe i zimne, rozświetlone i zacienione. Zdjęcie zrobiłem nad Bugiem i, jak łatwo się domyślić, 20 minut później nie było już na co patrzeć. Co ciekawe, wyszło mile dla oka, choć nie jest to zdjęcie pod światło.