Przejdź do treści
Za każdym razem, gdy widzę żubra, cieszę się ogromnie, mimo że w Puszczy Białowieskiej – na szczęście – ten widok nie jest wcale taki rzadki. Świetnie też rozumiem entuzjazm, jaki widzę u wszystkich, którzy żubra widzą po raz pierwszy. Choć bowiem populacja żubrów w Polsce jest dość duża, większość z nich występuje tylko w trzech regonach Polski – w Puszczy Knyszyńskiej, w Puszczy Białowieskiej i w Bieszczadach. W przeciwieństwie do saren, jeleni, a nawet wilków – aby spotkać żubra w naturze, trzeba się wybrać na wschód Polski.
Brzegi Wisły… Bywam tam często i zawsze myślę o tym samym. Choć ta rzeka bywa fascynująca, to uważam, że nie da się jej kochać. Potężna, zdewastowana, prostacka, dzika. Za duża i za mała jednocześnie. Nieuporządkowana, ale nie naturalna. Na pewno nie chciałbym się w niej wykąpać. Jest kapryśna, ostatnio raczej niska. Tu uchwycona o świcie, spokojna i cicha, nieco przypominała mi północne jeziora.
Proste elementy, czyli bardzo standardowo uchwycone światło, mgła i drzewa. To już drugi raz, kiedy bardzo wczesny świt (rozpoczęty tak naprawdę jeszcze w nocy) spędziłem z Marcinem M. w Puszczy Kampinoskiej. Choć momentem szczytowych emocji było spotkanie wilka (o czym może kiedy indziej), ja najbardziej cieszę się z tego kadru. Kolejny raz uświadamia, jak wspaniałym przeżyciem jest obecność w lesie bardzo wcześnie rano. Niech obraz przemówi, ponieważ ja, prawdę mówiąc, nie znajduję dobrych słów.
Bele siana uzyskanego po skoszeniu łąk to moim zdaniem rzadki przypadek, kiedy działalność człowieka pozostawia w naturalnym krajobrazie coś miłego dla oka. Koszenie łąk czasem jest korzystne dla przyrody, odsłaniając latającym drapieżnikom widok na biegającą po ziemi zdobycz. Ja miałem (wielokrotnie zresztą ) okazję widzieć na tych terenach – to łąki na północ od Białowieży – spektakularne niebo.
Jest niewiele miejsc, w których bardziej chciałbym się znaleźć w środku maja ok. 5 rano. Oto kampinoska łąka, kilkanaście minut przed momentem przekroczenia przez Słońce linii horyzontu. Mieliśmy – bo byłem w tym miejscu w świetnym towarzystwie Marcina i Pawła – szczęście, bo zdarzyło się współwystąpienie pięknego miedzianego światła świtu, interesującego nieba i mgły.
Takie chwile nie trwają długo, słońce podnosi się kilka stopni nad horyzont i wszystko zaczyna wyglądać zupełnie zwyczajnie. Ale dzięki tym kilkunastu minutom leśnego misterium (bo oczywiście drzewa są na tym zdjęciu najważniejsze) wiem, po co wstałem o 2-ej w nocy.
Gęgawa nie jest specjalnie często widywana, wydaje mi się, że ma swoje ulubione habitaty i nie rusza się poza nie. Oczywiście mogłem dużo przegapić, ale nie widziałem jej nigdy nad dolną Narwią, za to w górnej części tej rzeki spotkałem ją wiele razy. Na Stawach Milickich – nie miałem szczęścia, na Stawach Raszyńskich jest ich dużo. To spektakularne i głośne lądowanie miało miejsce właśnie na Stawach Raszyńskich. Wszystko na tym zdjęciu udało się w miarę dobrze, scena jest dynamiczna, a poranne światło – ciepłe i łagodne. I to po zaledwie kilkunastu minutach oczekiwania w nadbrzeżnych trawach.
Zamieszczam zdjęcie rozlanej Biebrzy z roku 2024. Robię to nie tylko dlatego, że to był niesamowity poranek z trudnym światłem. Przede wszystkim dlatego, że w tym – 2025 – roku Biebrza nie wylała. To co prawda nie pierwszy raz w historii, ale jest to rzadka sytuacja. Fotografowie i przyrodnicy traktują to niemal jako pewnik – wyjazd nad Biebrzę w kwietniu to szerokie na setki metrów rozlewiska i konieczność brodzenia w kaloszach.
Tym razem wielkiej wody nie było – znajomi, którzy w kwietniu jechali w tamte okolice, mówili, że było masakrycznie sucho. Wkrótce wybuchł pożar – kolejny w ciągu ostatnich lat. Wszystkie zdjęcia dokumentujące płomienie powinny zawierać podpis „Z dedykacją dla bezrozumnych ideologów wyśmiewających hasło-symbol ziemia płonie”. Ja natomiast mam nadzieję, że jeszcze zobaczę widok taki jak na powyższym zdjęciu.
W łosiu wszystko jest komiczne. Niedorzeczne proporcje ciała, posuwiste ruchy, rzęsy nad oczami, ruchliwe uszy, kształt pyska, eksponowane czasem uzębienie, refleksyjny sposób bycia, specyficznie „chłopięcy” sposób bycia młodych osobników. Ten łoś niespodziewanie pojawił się w jednym z podwarszawskich rezerwatów. Intensywnie żerował. Nie jestem oczywiście zwierzęcym psychologiem, ale zajadanie się świeżą zieleniną zdawało się stymulować ośrodek nagrody w jego mózgu, był wyraźnie rozochocony – coś, czego u tych raczej flegmatycznych zwierząt nie obserwowałem dotąd często.
Warto wiedzieć, że łoś w Polsce cieszy się względnym spokojem. Od ok. 20 lat obowiązuje moratorium na polowanie na te kapitalne zwierzęta. Dzięki temu ich populacja powoli rośnie (czy wilki się cieszą?), a przede wszystkim, jak wynika z obserwacji m.in. przyrodnika Marcina Kostrzyńskiego, zwierzęta te z pokolenia na pokolenie są coraz piękniejsze.
Oto kolejny przykład na to, że kolor w fotografii nie musi mieć pierwszorzędnego znaczenia. A nawet światło nie jest niezbędne. Chmury, o ile nie tworzą jednolitej szarej warstwy, potrafią delikatnie uzupełnić to, co widać niżej i bliżej. A widać rysy, tekstury, cienie. Zdjęcie to z poniższymi czarno-białymi albo wykonanymi w high-key pejzażami zaczyna mi się układać w pewien cykl, zalążek mojej drugiej wystawy, którą pewnie zorganizuję za rok. O pierwszej już niebawem napiszę.
Mamy bardzo silnie zapisane w świadomości „wyrazy twarzy” zwierząt. Wilk – groźny, lis – cwaniak i niewiniątko, buldog – smutas, kura – bezmyślna, sarna – dziewczęco urocza (niezależnie od płci). Zaskoczony przyglądam się temu mazurkowi. Ewidentnie widzi mnie wychylającego się przez okno z aparatem i sprawia wrażenie zezłoszczonego. A przecież dzień jest piękny, w tle delikatne oświetlona łąka, nic tylko ćwierkać i fruwać.
Siła iluzji…